έχω τόσα πολλά να γράψω και δεν ξέρω από πού να αρχίσω.νιώθω ένα τεράστιο βάρος μέσα μου.και έναν φόβο.ακόμα και μια ενοχή.πως άφησα έτσι τον εαυτό μου τόσα χρόνια;πώς επέτρεψα σε ένα συναισθηματικό βαμπίρ να με περιφέρει και να περιφέρεται επάνω μου για 3 χρόνια ολόκληρα.πως γίνεται...
ήταν όλα ένα τεράστιο ψέμα. κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας.πώς θα μπορούσε αυτή η σχέση να προχωρήσει;γι αυτό δε προχώρησε.και βάλτωσε.και εσύ πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μου ψιθυρίζεις τα τελευταία σου λόγια "με καταλαβαίνεις τώρα;κατάλαβες γιατί εξαφανίστηκα;"
κατάλαβα γαμώτο.κατάλαβα και τώρα τραβάω τα μαλλιά μου.στο είπα πως πλέον δε κρατάω κακία.
είμαι μεγάλο χαιβάνι που σε σκέφτομαι ακόμα.τόσος καιρός και ακόμα δεν εχω πει το αντίο.τώρα ίσως έγινε μια αρχή.αφού έφυγε απο πάνω μου το βαμπίρ τώρα κάποια στιγμή θα καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου.μόνη.
και ίσως εσύ η η ιδέα σου θα με ξαναεπισκευθούν με σάρκα και οστά.
αυτή είναι η βαθύτερη μου επιθυμία.ξέρω τα λάθη μου.τα ξεσκέπασα όλα πια.τώρα μόνη μου θα προχωρίσω μπροστά.ήθελα απλά να σου πώ πως μου λείπεις.κι ας έχουν περάσει χρόνια απο την τελευταία μας κουβέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου