Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012


εχτές σου έστειλα μήνυμα στο facebook.Το σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό δλδ. Δυστυχώς σαν βλάκας που είμαι μια μέρα με έπιασε το πείσμα μου και έσβησα τον αριθμό σου. Δεν σου έγραψα κάτι.Κάτι απλό στο στυλ "Γεια τι κάνεις;Στέλνω να μάθω αν είσαι καλά;" Πέρασαν 3 χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Και ναι όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται να σου πω την αλήθεια περίμενα μια απάντηση. Κάτι. Τι; Μη μου πεις ότι είσαι ακόμα θυμωμένος; Κι αν είσαι...ποιός είναι ο λόγος; Μπορεί και να αδιαφόρησες. Να το είδες και να σκέφτηκες "Ωχούυυ ποιος ασχολείται με την τρελή;" Και μετά delete. Μπορεί να φοβάσαι μη φας κράξιμο απ την γκόμενα σου αλλά και πάλι απο μια ηλικία και πέρα δε δικαιολογείται... Γενικότερα δε κόστιζε τίποτα. "Γειά σου τι κάνεις;" "Καλά ευχαριστώ". Πράγματα που ακούμε κάθε μέρα απο γνωστούς και αγνώστους, απο την αχώνευτη στη δουλειά ,απο το μανάβη που πάμε κάθε βδομάδα ,απο τη δασκάλα μας ,απο ενα φίλο , απο μια αγάπη. Και είναι το ίδιο πάντα ,δε κοστίζει κάτι. Κάποτε πρίν 3 χρόνια υψώθηκε ένας τοίχος και ακόμα υπάρχει. Κάπου εκεί υπόγεια και σκοτεινά υπάρχει. Ενα χάλασμα είναι τώρα κι όμως εκεί. Ποιός ξέρει. ίσως μια μέρα να με εκπλήξεις ευχάριστα. Η και όχι.