Δευτέρα 30 Απριλίου 2012


έχω θυμό...πολύ θυμό όμως...και για ακόμα μια φορά κοπάνησα μεγαλοπρεπώς τα μούτρα μου σε ένα τοίχο.Το κρεβάτι ξαναέγινε απελπιστικά άδειο σχεδόν σά να μην με θέλει ούτε κι αυτό. Και εκεί που νομίζω οτι πιάσαμε πάτο φτάνουμε και πιο κάτω...και οι χειρότεροι εφιάλτες στο φλέγον θέμα γίνονται πραγματικότητα...το κεντρί δε λέει να ηρεμήσει να ηρεμίσω κι εγω...κάποια στιγμή θα ορθοποδίσω.

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

είναι στιγμές όπου τα πράγματα εξελλίσσονται με ρυθμούς χρωματιστού ποταμιού που ρέει ασταμάτητα.Η αβεβαιότητα μετατρέπεται σε γλυκιά προσμονή η παγωμένη ματιά σπάει και γίνεται θρύψαλα καθώς τα 2 στόματα ενώνονται για να μεταφέρθεί η πιο ζεστή εξομολόγηση που δε λέγεται με λόγια....

γιαυτό λοιπόν μη με ρωτάς γιατι...γιατί κι εγώ τον δικό μου χειμώνα βίωνα όπως κι εσύ...