αύριο είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά.Μετά γυρνάω πάλι στο σημείο μηδέν της αναμονής.ας ελπίσουμε πως του χρόνου θα με πάρουν πιο σύντομα και δεν θα λιώσω κάνοντας refresh τις σελίδες του αλφαβιτα καθε 5 λεπτα για να δώ αν ανέβηκαν πίνακες.είναι μια περίεργη εποχή.Μου βγαίνει απίστευτη κούραση.Και σιγά σιγά επιστρέφει ο φόβος η μάλλον η ενοχή για την διαχείριση που κάνω στα χρήματα μου.Δε μπορώ όμως ρε μάνα επειδή εσύ έζησες στην ανέχεια να το περάσω κι εγώ.Δε μπορώ να ζώ με αυτόν τον φόβο. Με αυτά και με τ αλλα έφτασε ιούλιος σχεδόν κι εγώ στη θάλασσα δεν έχω πάει ακόμα. Όυτε έχουμε βρεθεί.Τι περιμένουμε άραγε; Κατά τα άλλα βαδίζω σε λεπτές ισορροπίες.Δε θέλω υστερίες.Κυρίως την ηρεμία αναζητώ.Όσο μπορώ.και όσο μου επιτρέπεται. δε μπορώ να σταματήσω να το ακούω....