μέρες τώρα προσπαθώ να βρώ λίγο χρόνο να αφήσω τις σκέψεις μου.γίνονται διάφορα και προσπαθώ να τα θυμηθώ για να μή χαθούν σιγά σιγά στην δίνη του υποσυνείδητου.

Τσικνοπέμπτη.η παρέα μαζεμένη σε γνωστό ταβερνάκι της πόλης.στριμωχτά,φωνές,τραγούδια, βαρβαγιάννη κτλ.στο τσακίρ κέφι ένα άτομο βρίσκεται σε κατάσταση ληθάργου.παρόλο που τρομάξαμε αρχικά λίγο το παραλήρημα του φίλου λίγο το κέφι βρισκόμαστε στο νοσοκομείο αλλα αγαπημένοι σαν μια οικογένεια.το νοσοκομείο έχει βαριά αίσθηση.σε τόσο πόνο τι δουλεία είχαμε εμείς;6 7 άνθρωποι και ένας ξαπλωμένος με όρο να λέει τα δικά του.θα τα σκεφτόμαστε και θα γελάμε λέγαμε.Τσικνοπέμπτη και φτάνουν στο νοσοκομείο κι άλλες παρέες με άτομα σε παρόμοια κατάσταση.κοιτάμε ο ένας τον άλλον συνωμοτικά σχεδόν. Οι νοσοκόμες βρίσκουν και χρόνο να κάνουν χαιρέκακα σχόλια. Οι άλλες οι πιο επαγγελματίες χαμογελάνε και περνάνε αραιά και πού να δούν αν όλα πάνε καλά. Σε εμάς δεν ήρθαν πολλές φορές. Ο φίλος μάς ήταν σε καλά χέρια. Έπάνω στην ευθύτητα του ουζου είπαμε πολλές φορές ποσο πολύ άγαπάμε ο ένας τον άλλον αν και το νοσοκομείο είναι ένας χώρος πόνου οπου μας έκανε να αισθανόμαστε μουδιασμένα.

Σε μία φάση φέρνουν μια κοπέλα σε φορείο δίπλα μας.είναι μόνη της και κλαίει με αναφιλητά. Έρχεται απο κάποια γιορτή γιατι φοράει μια απο αυτές τις πουπουλένιες γούνες. "Δε θές να ειδοποιήσουμε κάποιον;" τη ρωτάει η νοσοκόμα. "Πως είναι δυνατόν να είσαι μόνη σου;" Η κοπέλα συνεχίζει το κλάμα και λέει "κανείς δε μ αγαπάει." Ήθελα να πάω να της κρατήσω το χέρι να της πώ πως δέν είναι μόνη της ,πως οι φίλοι της που δεν ήρθαν μαζί της στο νοσοκομείο ειναι μεγάλοι μαλάκες...πως...πως....

δεν άντεξα. αντι αυτού έψαξα την πόρτα της εξόδου για να βγώ να αναπνεύσω.και να αφήσω ένα δάκρυ που απο ώρα περίμενε να κυλήσει.

τεράστια απέραντη μοναξιά.

στη διαδρομή γιαννιτσά θεσσαλονίκη μπορεί κανείς να δεί διαφόρων ειδών τοπία.Απέραντες πράσινες εκτάσεις που καταλήγουν σε χιονισμένα βουνά.Ψιλά δέντρα σαν αυτά που βλέπουμε στην ευρώπη. Χαλάσματα απο παλιά εργοστάσια του 70 οπου έχουν μείνει όρθιοι μόνο οι τοίχοι...

Σε κάποιο σημείο στο πλάι του δρόμου ,ακριβώς έξω απο την Χαλκηδόνα υπάρχει ενα μικρό εκκλησάκι. Βρίσκεται χωμένο μέσα σε βελανιδιές ,οι οποίες είναι γυμνές αυτό το διάστημα και δίπλα έχει ενα μπετονένιο κτίσμα αρκετά μεγάλο,που μοιάζει με θεμέλιο κάποιου μαγαζιού.Το περίεργο και το όμορφο με αυτό το εκκλησάκι είναι οτι είναι άχτιστο. Μισοτελειωμένο. 2 μικροί τρούλοι απο μπετόν. Ο ναός της μοναξιάς αυτοπροσώπως.Αναρωτιέται κανείς γιατί έμεινε έτσι άχτιστο και ξεχασμένο. Αναρωτιέται κανείς πόσο καιρό έχει να πατήσει ανθρώπινο πόδι εκει πέρα. Άραγε τι να συνέβη σε αυτόν που το έχτιζε και το άφησε έτσι;Αναρωτιέται κανείς αν το προσέχουν οι περαστικοί όπως περνάνε η αν είναι ορατό μόνο στα μάτια που πόνεσαν βίωσαν αγάπησαν και αγκάλιασαν τη μοναξιά. Όποτε περνάω πάντα κάνω μια μικρή επίκληση στο τεραστίων διαστάσεων σχεδόν μαγεμένο γλυπτό που βρίσκεται εκεί και με εξέπληξε απο την πρώτη στιγμή...

όλοι βιώνουμε κάποιου είδους μοναξιά. Άλλοι πιο έντονα και άλλοι λιγότερο. Πως να κοιτάξει κανείς στα απύθμενα πηγάδια της ψυχής;Κάποιοι θα δούν κάτι το απόκοσμο, όπως εκείνο το εκκλησάκι,άλλοι θα δούν ενα κομμάτι μπετόν στο οποίο θα βαλθούν να κοπανιούνται με λύσσα απορώντας γιατί;

Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Καλή εβδομάδα να έχουμε.