η καινουρια μου δουλεια.

και οχι δεν ειναι οτι δε μ αρεσουν οι πωλησεις.

δεν ειναι ουτε οτι μιλαω στο τηλεφωνο.

οχι οτι θεωρω οτι ειμαι πιο πανω απο τους αλλους.

οχι οτι θεωρω οτι αξιζω περισσοτερο λογω των πτυχιων.

τιποτα απο αυτα.

απλα αισθανομαι σα χαμενη.

τι δουλεια εχω εγω εκει μεσα;

δε κολλαω πουθενα.

τοσο δυσκολο ειναι δλδ να βρεθει μια δουλεια στο αντικειμενο μου και ας ειναι και με λιγοτερα χρηματα;

γιατι θα πρεπει να μπλεξω με μανατζερ παραμανατζερ πακετα μπονους της κοροιδιας;

πως να ειμαι χαλαρη ακομα και για αυτη τη δουλεια οταν βρισκομαι σε ενα καταγωγιο υπογειο χωρις παραθηρα πιανοντας μπροστα μου εναν χωρο ενος τετραγωνικου;

δε γινονται ρε παιδια αυτα τα πραγματα..

και μη μου πεις κανε υπομονη ετσι ειναι η κατασταση.

τα ξερω πολυ καλα.

αλλα με τρωει απο μεσα μου.

νιωθω οτι χανω φαια ουσια σε κατι που δεν προκειται ποτε να το κανω στα σοβαρα.

πολυ φαια ουσια ομως.

που δυστυχως εχει αξια αναντικαταστατη.

υγ.χιλια συγνωμη δεν ηθελα να γκρινιαξω παλι...την επομενη φορα θα επανορθωσω.