πολλά και διάφορα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα.Πολλές συναυλίες,πολλές παραστάσεις,άνοιγμα των ιδιαιτέρων....Φίλοι και σχέσεις τεστάρονται συνεχώς. Ο κρόνος στον σκορπιό μας έχει ταράξει και φέτος. Αποκαλύψεις ξεκαθαρίσματα επανεμφανίσεις του παρελθόντος ,απ όλα εχει ο μπαχτσές.
Εχω να πώ οτι φέτος μετά απο 4 η 5 χρόνια είναι η πρώτη φορά που περιμένω τα χριστούγεννα με ανυπομονησία. Αυτό το οφείλω κυρίως σε σένα αγαπημένε μου σκορπιέ. Πολύ μυστήριο,πολλή γοητεία,εκρηκτική χημεία και ποιός ξέρει τι άλλο μου επιφιλάσσεις όταν σε συναντήσω επιτέλους απο κοντά.Αλλά δεν ήρθα ως εδώ για να πώ για σένα σήμερα.
Ηρθα να μιλήσω για εκείνη την ανάγκη που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν.Αλλά θέλουν όχι μόνο να τους "κοιτάζεις" αλλα και να τους "βλέπεις".Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός οτι μέχρι σήμερα ποτέ δεν ένοιωσα ολοκληρωτικά αποδεκτή απο τους άντρες της ζωής μου. Δεν είναι οτι δεν με αγάπησαν όσο εγώ η κάτι τέτοιο αλλά...άλλοι βλέπανε αυτά που θέλανε η που τους βολεύανε...άλλοι προσποιόντουσαν οτι βλέπουν μόνο ένα κομμάτι και όχι και τα υπόλοιπα.Και εγώ πάσχιζα με την καλή μου διάθεση ,πιστό αντίγραφο της πεντάμορφης οπου προσπαθεί να φέρει το τέρας στον ίσιο δρόμο, να τους κάνω να καταλάβουν να δούν κι άλλα πράγματα σε εμένα και την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε. Μάταια τις περισσότερες φορές. Τα χτυπήματα της απόρρυψης ηχούν στα αυτιά μου καλά ειδικά τη σημερινή εποχή οπου η οποιοαδήποτε συνασθηματική έκφραση θεωρείται τεράστιο φάουλ.Και οι καθαρές κουβέντες επίσης.
Πηγαίνοντας λοιπόν χρόνια πίσω και λίγο ξεσκόνισμα κάποιον πραγμάτων που κανείς προτυμά να θάψει βαθιά μέσα του για να μπορέσει να συνεχίσει,μπορώ να εντοπίσω πού και πότε άρχισε όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη πατέντα να υπάρχει. Για την ακρίβεια μπορώ να σας πω τι η μαλλον ποιός ήταν εκείνος που με τον ερχομό του στη ζωή μου "ήρθε κι έδεσε".
Λίγο ανάμεσα στα 16 μου ήμουν πολύ μπερδεμένη.Κυρίως γιατι πάντα τοτε κατάφερνα να είμαι στα αουτσάιντερ απο όλες τις απόψεις. Σαν κοπέλα με θεωρούσα απαρατήρητη και αόρατη.Πράγμα που δεν ίσχυε αλλα όταν το ανακαλύπτεις χρόνια μετά απλά χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Εκεί κάπου εμφανίστηκε στη ζωή μου αυτός.
Γενικα σαν άνθρωποι δεν είχαμε καμία σχέση.Ηταν 2 χρόνια μεγαλήτερος και έρχονταν στο νησί μόνο τα σαββατοκύριακα.Στην αρχή όλα ηταν σχετικά καλά.Σιγά σιγά η σχέση μετατράπηκε σε μια τοξική παρωδία σχέσης ,τουλάχιστον όπως τη βίωσα εγω,με πάρα πολύ έντονα σαδιστικά στοιχεία όσον αφορά τη συμπεριφορά.Το ύφος υποτιμητικό,εγω ημουν η μικρούλα αυτός ο πιο μεγάλος και πιο έμπειρος. Ειρωνικό πολλές φορές.Πολλή χολή πολύς πόνος και μια χριστίνα να είναι στα χαμένα και να θέλει να γλυτώσει απο την ζωη στην οποια βρίσκονταν.Σε αυτό βέβαια συντέλεσαν και οι γονείς μου που ήταν το έτερον ύμισι της πανδεσίας που βίωνα. Ποτέ μα ποτέ σου λέω δεν αισθάνθηκα τόσο έντονα οτι είμαι ένα τίποτα. Μαύρο παντού. Δε μου χαρίστηκε τίποτα. Μετά απο χρόνια βρήκα τη δύναμη και τα βρόντηξα όλα. Σπίτι και γκόμενο. Και με πολύ κόπο πολλές αναποδιές και ενα τεράστιο ανεκπλήρωτο έφτασα μέχρι σήμερα.Πάντα καταλύγοντας πιο μόνη απο ότι είμαι οταν είμαι όντως μόνη και πάντα δίνοντας περισσότερα απο όσα έπαιρνα σαν γυναίκα.
Πάντα είχε εκείνο το ανεκδιήγιτο υφάκι τύπου "χάρη σου κάνω και που σου μιλάω". Η μαύρη αλήθεια ήταν όμως οτι του έπεφτα πάααρα πολύ ακόμα και τότε που ημουν άβγαλτο παιδάκι. Τις 9 απο τις 10 φορες που μιλούσε ήταν για να πεί κάτι άσχημο. Και η σεξουαλική ζώη που για μένα τότε ξεκινούσε κάπως έτσι ήταν. Εμφανίζονταν όποτε του άρεσε. Με έστηνε μου εκλεινε τα τηλέφωνα στα μούτρα οταν δεν είχε "όρεξη".Το σέξ ήταν τρομακτικό. Σχεδόν βιασμός όχι σωματικός αλλα ψυχικός που είναι ακόμα χειρότερος. Τα σημάδια ποτέ δεν έφυγαν απο την ψυχή μου. Η ψυχή μου τότε εκείνον τον ενάμιση χρόνο μαύρισε και είχε γίνει σαν μια τεράστια μεγάλη τρύπα που τα κατάπινε όλα.Πόνος και δάκρυα.
Πέρασαν 10 και βάλε χρόνια απο τότε και με τον χωρισμό μου έχασα τα ίχνη του. Για πολλά χρόνια ημουν θυμωμένη και μου πείρε παααρα πολύ καιρό για να αισθανθώ άνθρωπος.Η μάλλον για να αισθανθω γυναίκα.Με τα χρόνια κατάφερα να τον βγάλω απ το μυαλό μου και να ξεχάσω και τη σκοτεινή εκείνη περίοδο που δεν είχα τίποτα καλό να θυμάμαι. Σήμερα ξαφνικά ποιος ξέρει το γιατί επανεμφανίστηκε στο ριμαδοfacebook.Ανάθεμα την ώρα που άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με τεχνόλογία άρχισαν να χρήσιμοποιούν το ίντερνετ. καλά είμασταν εμείς οι πρό facebook μεταξύ μας. Αρχισε να μου μιλάει. Στο προφίλ του είδα 2 παιδάκια. Σκέφτηκα ίσως αυτό να ήθελε τελικά. Τον ρώτησα αν εχει οικογένεια. Δεν απάντησε. Στην τρίτη φράση μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. Εκεί εμφανίστηκε ο πρώτος κόμπος στο λαιμό.Και εκείνο το μαύρο της ψυχής το ένιωσα να ξαναεμφανίζεται παρέα με ένα φόβο.Προειδοποίηση. Μετά θυμος.Με περίσσιο θάρρος μου ζήτησε να βρεθούμε.
Είναι πολύς ο πόνος και πολλά τα χρόνια. Όσο κι αν θέλω κάποια πράγματα που άδικα με χάραξαν τοσο βαθυά δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Ποιά γυναίκα θα δέχονταν να βγεί για καζουαλ καφεδάκι με τον βιαστή της; Κι ο βιαστής της ψυχής σε τι άραγε διαφέρει; Οχι.Λυπάμαι αλλα όχι.Δεν αξίζει το κόπο ούτε κάν να πάω για καφέ για να σου αποδείξω πόσο μαλάκας ήσουν τότε μαζί μου,πως το κοριτσάκι που τότε πετούσες δεξιά κι αριστερά σαν πατσαβούρι μεγάλωσε και έχει κάκαλα πιό μεγάλα απ τα δικά σου.Όχι δεν αξίζει ουτε κάν αυτό. Μείνε μακρυά μου και άσε με να πάω στο φώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου