δε νομίζω να διαφωνεί πλέον κανείς ότι και επίσημα έχουμε άνοιξη.ένας ήλιος να με το συμπάθιο.
προσπαθώ εδώ και μέρες να βρω λίγο χρόνο για να γράψω δυο λέξεις.δεν είναι ότι δυσκολεύομαι σε κάτι.Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο με μεγάλες ταχύτητες και με τεράστιο κόντραστ. Κάποια απο τα συναισθήματα είχα ξεχάσει και πως ήταν. αυτό γιατί δεν είναι εκείνα τα σκοτεινά που σε καταπίνουν αλλά πιο φωτεινά.άλλα πάλι είναι τόσο ενδόμυχα σαν κάποιος που σέρνεται και κοπανάει έναν τοίχο και εσύ απο την άλλη μεριά αναρωτιέσαι τι θόρυβος είναι αυτός.Ναι.θα χρειαστούν μέρες η και μήνες παρακολούθησης για να καταλάβεις την αιτία του θορύβου και το πρόσωπο αυτού που κρύβεται από πίσω.

τα παιδιά τα αγαπάω όλα στο σχολείο.όλα όμως.και τα πονάω γιατί βλέπω πως πονάνε κι αυτά.Για μένα δεν είναι κανείς το κωλόπαιδο το προβληματικό.Είμαι άπειρη αλλά είναι τόσο εύκολο να αποποιηθείς κάθε ευθύνη σαν δάσκαλος σαν άνθρωπος που στέκεσαι απέναντι σε κάποιον άλλον πετώντας μια ταμπελίτσα σε κάθε κούτελο.αδιαφορώντας.δε μπορώ να το κάνω αυτό.τους έχω όλους στο μυαλό μου.σιγά σιγά η έρευνα αποκτά καρπούς και πολλές περίεργες και ανεξήγητες συμπεριφορές παίρνουν χρώμα γευση και σχήμα και αποκτούν σημασία.Πολλές φορές πίσω από την απελπισία αυτή κρυβονται ακόμα και εγκληματικές συμπεριφορές.δεν έχω σκοπώ να συνεναίσω στο έγκλημα.ξέρω πως είναι.οι πληγές μου ειναι φρέσκες ακόμα γιατί ειμαι νέα και θυμάμαι καλά τι συμβαίνει στην μικρή κοινωνία των εφήβων.με όλα αυτά που όλοι τα ξέρουν και όλοι κάνουν πως δε βλέπουν και εκείνη τη βουβή υπομονή να περάσει κι αυτό.

και τι; κοροιδευόμαστε τώρα;εδώ οι ενήλικες και είμαστε σα να μη πω πώς τα παιδιά μας πείραξαν.εδώ τα δικά μας στον κόσμο των ενηλίκων δε λύνουμε και περνάμε όλη τη ζωή μας κοιτώντας αλλά όχι βλέποντας.

με προβληματίζουν πολύ όλα αυτά.
κι άλλα πολλά αλλά δε βλέπω κάποια λύση προς το παρόν.
μαύρισε η ψυχή μου πρωινιάτικα.