not really a blast from the past

πολλά και διάφορα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα.Πολλές συναυλίες,πολλές παραστάσεις,άνοιγμα των ιδιαιτέρων....Φίλοι και σχέσεις τεστάρονται συνεχώς. Ο κρόνος στον σκορπιό μας έχει ταράξει και φέτος. Αποκαλύψεις ξεκαθαρίσματα επανεμφανίσεις του παρελθόντος ,απ όλα εχει ο μπαχτσές.

Εχω να πώ οτι φέτος μετά απο 4 η 5 χρόνια είναι η πρώτη φορά που περιμένω τα χριστούγεννα με ανυπομονησία. Αυτό το οφείλω κυρίως σε σένα αγαπημένε μου σκορπιέ. Πολύ μυστήριο,πολλή γοητεία,εκρηκτική χημεία και ποιός ξέρει τι άλλο μου επιφιλάσσεις όταν σε συναντήσω επιτέλους απο κοντά.Αλλά δεν ήρθα ως εδώ για να πώ για σένα σήμερα.

Ηρθα να μιλήσω για εκείνη την ανάγκη που υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν.Αλλά θέλουν όχι μόνο να τους "κοιτάζεις" αλλα και να τους "βλέπεις".Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός οτι μέχρι σήμερα ποτέ δεν ένοιωσα ολοκληρωτικά αποδεκτή απο τους άντρες της ζωής μου. Δεν είναι οτι δεν με αγάπησαν όσο εγώ η κάτι τέτοιο αλλά...άλλοι βλέπανε αυτά που θέλανε η που τους βολεύανε...άλλοι προσποιόντουσαν οτι βλέπουν μόνο ένα κομμάτι και όχι και τα υπόλοιπα.Και εγώ πάσχιζα με την καλή μου διάθεση ,πιστό αντίγραφο της πεντάμορφης οπου προσπαθεί να φέρει το τέρας στον ίσιο δρόμο, να τους κάνω να καταλάβουν να δούν κι άλλα πράγματα σε εμένα και την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε. Μάταια τις περισσότερες φορές. Τα χτυπήματα της απόρρυψης ηχούν στα αυτιά μου καλά ειδικά τη σημερινή εποχή οπου η οποιοαδήποτε συνασθηματική έκφραση θεωρείται τεράστιο φάουλ.Και οι καθαρές κουβέντες επίσης.

Πηγαίνοντας λοιπόν χρόνια πίσω και λίγο ξεσκόνισμα κάποιον πραγμάτων που κανείς προτυμά να θάψει βαθιά μέσα του για να μπορέσει να συνεχίσει,μπορώ να εντοπίσω πού και πότε άρχισε όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη πατέντα να υπάρχει. Για την ακρίβεια μπορώ να σας πω τι η μαλλον ποιός ήταν εκείνος που με τον ερχομό του στη ζωή μου "ήρθε κι έδεσε".

Λίγο ανάμεσα στα 16 μου ήμουν πολύ μπερδεμένη.Κυρίως γιατι πάντα τοτε κατάφερνα να είμαι στα αουτσάιντερ απο όλες τις απόψεις. Σαν κοπέλα με θεωρούσα απαρατήρητη και αόρατη.Πράγμα που δεν ίσχυε αλλα όταν το ανακαλύπτεις χρόνια μετά απλά χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Εκεί κάπου εμφανίστηκε στη ζωή μου αυτός.

Γενικα σαν άνθρωποι δεν είχαμε καμία σχέση.Ηταν 2 χρόνια μεγαλήτερος και έρχονταν στο νησί μόνο τα σαββατοκύριακα.Στην αρχή όλα ηταν σχετικά καλά.Σιγά σιγά η σχέση μετατράπηκε σε μια τοξική παρωδία σχέσης ,τουλάχιστον όπως τη βίωσα εγω,με πάρα πολύ έντονα σαδιστικά στοιχεία όσον αφορά τη συμπεριφορά.Το ύφος υποτιμητικό,εγω ημουν η μικρούλα αυτός ο πιο μεγάλος και πιο έμπειρος. Ειρωνικό πολλές φορές.Πολλή χολή πολύς πόνος και μια χριστίνα να είναι στα χαμένα και να θέλει να γλυτώσει απο την ζωη στην οποια βρίσκονταν.Σε αυτό βέβαια συντέλεσαν και οι γονείς μου που ήταν το έτερον ύμισι της πανδεσίας που βίωνα. Ποτέ μα ποτέ σου λέω δεν αισθάνθηκα τόσο έντονα οτι είμαι ένα τίποτα. Μαύρο παντού. Δε μου χαρίστηκε τίποτα. Μετά απο χρόνια βρήκα τη δύναμη και τα βρόντηξα όλα. Σπίτι και γκόμενο. Και με πολύ κόπο πολλές αναποδιές και ενα τεράστιο ανεκπλήρωτο έφτασα μέχρι σήμερα.Πάντα καταλύγοντας πιο μόνη απο ότι είμαι οταν είμαι όντως μόνη και πάντα δίνοντας περισσότερα απο όσα έπαιρνα σαν γυναίκα.

Πάντα είχε εκείνο το ανεκδιήγιτο υφάκι τύπου "χάρη σου κάνω και που σου μιλάω". Η μαύρη αλήθεια ήταν όμως οτι του έπεφτα πάααρα πολύ ακόμα και τότε που ημουν άβγαλτο παιδάκι. Τις 9 απο τις 10 φορες που μιλούσε ήταν για να πεί κάτι άσχημο. Και η σεξουαλική ζώη που για μένα τότε ξεκινούσε κάπως έτσι ήταν. Εμφανίζονταν όποτε του άρεσε. Με έστηνε μου εκλεινε τα τηλέφωνα στα μούτρα οταν δεν είχε "όρεξη".Το σέξ ήταν τρομακτικό. Σχεδόν βιασμός όχι σωματικός αλλα ψυχικός που είναι ακόμα χειρότερος. Τα σημάδια ποτέ δεν έφυγαν απο την ψυχή μου. Η ψυχή μου τότε εκείνον τον ενάμιση χρόνο μαύρισε και είχε γίνει σαν μια τεράστια μεγάλη τρύπα που τα κατάπινε όλα.Πόνος και δάκρυα.

Πέρασαν 10 και βάλε χρόνια απο τότε και με τον χωρισμό μου έχασα τα ίχνη του. Για πολλά χρόνια ημουν θυμωμένη και μου πείρε παααρα πολύ καιρό για να αισθανθώ άνθρωπος.Η μάλλον για να αισθανθω γυναίκα.Με τα χρόνια κατάφερα να τον βγάλω απ το μυαλό μου και να ξεχάσω και τη σκοτεινή εκείνη περίοδο που δεν είχα τίποτα καλό να θυμάμαι. Σήμερα ξαφνικά ποιος ξέρει το γιατί επανεμφανίστηκε στο ριμαδοfacebook.Ανάθεμα την ώρα που άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με τεχνόλογία άρχισαν να χρήσιμοποιούν το ίντερνετ. καλά είμασταν εμείς οι πρό facebook μεταξύ μας. Αρχισε να μου μιλάει. Στο προφίλ του είδα 2 παιδάκια. Σκέφτηκα ίσως αυτό να ήθελε τελικά. Τον ρώτησα αν εχει οικογένεια. Δεν απάντησε. Στην τρίτη φράση μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. Εκεί εμφανίστηκε ο πρώτος κόμπος στο λαιμό.Και εκείνο το μαύρο της ψυχής το ένιωσα να ξαναεμφανίζεται παρέα με ένα φόβο.Προειδοποίηση. Μετά θυμος.Με περίσσιο θάρρος μου ζήτησε να βρεθούμε.

Είναι πολύς ο πόνος και πολλά τα χρόνια. Όσο κι αν θέλω κάποια πράγματα που άδικα με χάραξαν τοσο βαθυά δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Ποιά γυναίκα θα δέχονταν να βγεί για καζουαλ καφεδάκι με τον βιαστή της; Κι ο βιαστής της ψυχής σε τι άραγε διαφέρει; Οχι.Λυπάμαι αλλα όχι.Δεν αξίζει το κόπο ούτε κάν να πάω για καφέ για να σου αποδείξω πόσο μαλάκας ήσουν τότε μαζί μου,πως το κοριτσάκι που τότε πετούσες δεξιά κι αριστερά σαν πατσαβούρι μεγάλωσε και έχει κάκαλα πιό μεγάλα απ τα δικά σου.Όχι δεν αξίζει ουτε κάν αυτό. Μείνε μακρυά μου και άσε με να πάω στο φώς.

Δεν αλλάζει κάτι ,ο Αύγουστος έχει μπεί για τα καλά.Έχω ένα ελαφρύ μαύρισμα από τις λιγοστές αλλα πολύ απολαυστικές μέρες στη Χαλκιδική. Κάποιες μέρες με ζόρισε γιατι μια παλιά πληγή ξύθηκε και τώρα την ξανακαίει το αλάτι. Πάντα έτσι θα συμβαίνει όμως όσο νοικοκυρεμένα και αν την κρύβω επιμελώς κάτω απο την καθημερινότητα. Αυτά σκεφτόμουν και πόσο άδικο είναι για 2 ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι να είναι χώρια για μαλακίες. Κάποιες φορές σε πιάνει το γαμώτο. Αυτό. Κατά τα άλλα είμαι σε αναμονή, κλασσικά όπως κάθε χρόνο. Νιώθω οτι έρχονται κάποιες εξελίξεις. Δε ξέρω τι ακριβώς νομίζω οτι λίγο πολύ θα επηρεάσουν τα πάντα.Για να δούμε.

Ξύπνησε το πρωί από ένα θόρυβο της διπλανής οικοδομής. Είχε ιδρώσει λόγω ζέστης. Ο γάτος ήταν κι αυτός ξαπλωμένος δίπλα του και τον κοίταζε με το γνωστό μπλαζέ βλέμμα.Κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο . Ήταν περασμένες 8.00. Δεν είχε κουράγιο να σηκωθεί ,όμως ο γάτος του έγνεψε να τον ταΐσει. Με αυτόματες κινήσεις του γεμίζει το μπολάκι με φρέσκο φαΐ και νερό. Με τις ίδιες αυτόματες κινήσεις οδήγησε το σώμα του στο μπάνιο. Κοίταξε το πρόσωπο του στον καθρέφτη. Έδειχνε κουρασμένος παρόλο που κοιμήθηκε πολλές ώρες. Άρχισε να πλένει το πρόσωπο του. Στη συνέχεια έπλυνε τα δόντια του. Η γεύση του φθορίου στο στόμα του λειτουργούσε όπως για κάποιος άλλους λειτουργεί ο καφές.

Κοντοστάθηκε έξω από το δωμάτιο του και την κοίταξε. Για μια στιγμή νόμιζε πως ήταν μόνος του ,απλά ακολουθώντας τη ρουτίνα τόσων πρωινών ξυπνημάτων ,πριν εκείνη μπει στη ζωή του. Αναρωτήθηκε εάν τότε ήταν λιγότερο μόνος.Δεν μπορούσε να διακρίνει τη διαφορά.'Έδιωξε τη σκέψη ,κουνώντας γρήγορα το κεφάλι ,του για να την αποτινάξει από πάνω του. Μετά σκέφτηκε εκείνη.Πού να ήταν άραγε;Τι να έκανε; Άραγε τον σκέφτεται ποτέ; Η κοπέλα στο κρεβάτι συνέχισε να κοιμάται με απόλυτη ασφάλεια.

"Αυτό έχεις τώρα." είπε στον εαυτό του. "Δεν έχει νόημα να περιμένεις περισσότερα." "Προσπάθησε να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς με αυτό." "Δεν είναι μια άσχημη ζωή"συνέχισε. Μια άλλη φωνή πιο εσωτερική είπε "Μα δεν είσαι ερωτευμένος μαζί της". Ήταν αλήθεια. Ποτέ δεν ήταν. Την αγαπούσε ναι αλλά ποτέ δεν του ήταν ξεκάθαρο πως. Ενώ με εκείνη ,τότε, ήξερε. Ένας άντρας και μία γυναίκα ,τίποτα λιγότερο ,τίποτα περισσότερο.Έκλεισε τα μάτια.Τα άνοιξε θυμωμένος.Ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια η σκέψη της τον ταράζει.

"Τι έχεις;" άκουσε πίσω του μια φωνή με τόνο ανησυχίας. Η κοπέλα είχε ξυπνήσει και τον κοιτούσε εδώ και μερικά λεπτά. "Δεν θα σου δείξω τίποτα " σκέφτηκε και βιαστικά φόρεσε το προσωπείο του. "Τίποτα αγάπη μου ,όλα καλά,καλημέρα.". Της έδωσε ένα περαστό φιλί ,για να διώξει τυχόν υποψίες. Εκείνη καθησυχασμένη κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Μόλις έκλεισε η πόρτα κατέβασε για λίγο το προσωπείο του και προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυα του.

Διαφορα 2013

Yes το ξέρω έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω και θα σου πω και το γιατί... Όντας άνεργη και στο σπίτι τόσον καιρό με έπιασε η μαυρίλα μου ότι εφόσον είμαι κλεισμένη σε 4 τοίχους σα την Ραπουνζέλ έχω τρομερή έλλειψη θεμάτων.Δεν είναι βέβαια έτσι τα πράγματα καθώς η μαλακία είναι infinite και καραδοκεί εκεί που δεν περιμένεις οπότε και είπα να ξαναρχίσω να γράφω για να βγάλω κάνα απωθημένο.

Συνοπτικά θα σου πώ τα highlights της σεζόν μέχρι στιγμής. Σε επαγγελματικό επίπεδο σύσκατα αλλά έκανα την πρώτη μου συναυλία σαν σολίστας με ορχήστρα και κατουρήθηκα απ τη χαρά μου. Γενικά το σολιστικό έχει αρχίσει να μπαίνει σε μια σειρά.

Έχω βαρεθεί να με ακούω ακόμα και στο κεφάλι μου μέσα να γκρινιάζω για λεφτά. Ινάφ ρε παιδί μου.Όσο δεν υπάρχουν νεα έσοδα δεν παίζει να λυθεί το θέμα οπότε τζάμπα σκάω με το μαζοχισμό μου.Πήγα σε μια συνέντευξη του οαεδ για θέσεις σχετικές με τον πολιτισμό. Ε αυτό δε το λές και πολύ ξεκάθαρο. Ακολουθεί στιχομηθεία με τον τύπο της συνέντευξης

" Οι θέσεις που προσφέρονται σε τί πόστα αναφέρονται;" "εσείς σε τι θέση θέλετε να δουλέψετε;". "στη μετροπόλιταν" μου ήρθε να του πω. Μετά μου λέει" περιγράψτε μου το επιχειρηματικό σας σχέδιο." Εγώ ειμαι σε φάση ΓΟΥΑΤ ΝΤΙΤ ΓΙΟΥ ΣΕΙ; ντάξει ο τύπος με τρολλάρει. Έτσι είσαι; σκέφτομαι. Του λέω "θέλω να φτιάξω μια επαγγελματική χορωδία με επαγγελματίες τραγουδιστές κτλ" .Απο μόνο του ανέκδοτο για δεδομένα ελλάδας. Οι ερωτήσεις που ακολούθησαν ήταν σε στίλ 5χρονου πχ. τι είναι χορωδία τι είναι επαγγελματική χορωδια που χρειάζεται κτλ. Ε ναί νταξ χαλάρωσε θα μου πείς δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να ξέρουν . ΟΚ ρε παιδί αλλα ένας που με παίρνει συνέντευξη για τέτοια θέση έ δεν έπρεπε να ξέρει; Μετα και καλά πήγε να με τεστάρει ο αλήτης και μου λέει "ενας διευθυντής χορωδίας πρέπει να ξέρει και ο ίδιος να τραγουδάει;" "μα φυσικά" απαντάω εγω "ναι αλλα ενας προπονητής ποδοσφαίρου δε χρειάζεται να είναι ποδοσφαιριστής για να προπονησει μια ομάδα". Αχ βρε γατόνι ήθελα να του πώ με 1000 πας. Δηλαδή σε πιό ίδιο μήκος κύματος δε θα μπορούσαμε να εκπέμπουμε.

Στο σπίτι μ αυτά και με τ΄αλλα έχει γεμίσει γατιά. 4 τον αριθμό 2 κοπέλες σε ένα σπίτι με ένα δωματιο σαλόνι κουζίνα. Το ένα υποτίθεται θα φύγει Μυτιλήνη με μετάθεση. Οχι τίποτα θα φέρει καμια κανα γκόμενο και θα φρικάρει με τοσες γάτες (εδώ γελάμε).

Μιας και ανέφερα τη λέξη γκόμενος περιττώ να πώ οτι επικρατούν πολύ ξηρά κλήματα. Συνοπτικά να μη στα πολυλογώ μετά απο 4 χρόνια έστειλα μήνυμα στο facebook στον μεγάλο μου έρωτα να τον ρωτήσω τι κάνει. Μετά απο 2 μέρες και ανήμερα των γενεθλίων του με έκανε μπλόκ αφού η γκόμενα του του έκανε σκηνικό .Τι να πώ. Θα το δώ θετικά άμα μετά απο τόσα χρόνια και με ενα "τι κάνεις;" έχω τόσο μεγάλη τιτανομέγιστη δύναμη για να φάω και μπλόκ τότε μάλλον κάποια χέζεται απάνω της για το τί θα γίνει σε περίπτωση που ο καλός της μου απαντήσει. Αρα προχώρησε σε έκτακτα φασιστικά μέτρα γραπώματος απο τα αρχίδια και extra manipulation τακτική που εφαρμόζουν οι περισσότερες κλαρινογκόμενες εκει έξω.Θα μου πείς Χριστινάκι ασταυτα σε καίει και βγάζεις χολή! Ναι το παραδέχομαι αλλα μιλάω με αποδείξεις γιατί είμαι και σκορπιός και το έχω ερευνήσει το θέμα. Τα σημεία των καιρών. Ας είναι.

Πέρα απο αυτό σε ένδειξη καλής θέλησης έβγαλα απο το μπλόκ τον πρώην μου.Ο οποίος μπαίνει εδω μέσα για να κατασκοπεύσει αλλα επειδή δεν μιλάει ο μαλάκας ελληνικά τα βάζει στο google translate.Υποπτέυομαι οτι τα 7000 views σε περίοδο αφάνειας δικής μου στο μπλόγκ προέρχονται μόνο απο αυτόν. Ας είναι. Κατ αρχάς έχει κάνει ένα άλμπουμ με το γάτο ΜΟΥ.Επειδή τον γάτο τον είχα την τελευταία περίοδο που είμασταν μαζί την έχει δεί οτι είναι ο βιολογικός πατέρας του.Όσο βέβαια τον είχε απο κοντά τον έπαιζε θεωρούσε εκείνος βασικά ο γάτος εκνευρίζονταν. Όταν ήρθε δε να με δεί και καλά για να με μεταπείσει για τη σχέση μας ,βασικά μισό σορυ διόρθωση, όταν μας μπαστακώθηκε,ο γάτος ούτε να τον φτύσει. Λέω αντε δε πειράζει το γομάρι έγινε φιλόζωο και ίσως αγάπησε και κάτι στη ζωή του το οποίο δε θα του αποφέρει κάποιο κέρδος. Μπαίνω μέσα στο προφίλ και ο κύριος είχε αφήσει όλες τις φώτο που ήμασταν μαζί σα ζευγάρι. Μη μου πείς έλα μωρε οι άντρες δεν ασχολούνται με τέτοια γιατί για τον συγκεκριμμένο δεν ισχύει. Του λέω να τις βγάλει τις βγάζει και μου απαντάει έτσι γιατι είμαι πολύ σκληρή και κακιά γυναίκα "you're welcome"....Μετά απο αυτό πείρα τους δρόμους σαν την Αστέρω ακόμα δεν έχω συνέλθει....

Και πολύ τους είναι που χαράμισα και 2 παραγράφους για πάρτη τους.

OTHER THAN THAT υπάρχει ένα ενδιαφέρον απο μεριάς μου τουλάχιστω για ένα κουκλί που είμασταν μαζί στις συναυλίες. ΚΥΡΙΟΣ με κεφαλαία και ας είναι πιπινάκι. Να τον βλέπουν οι 35αρηδες (μη χέσω) και να παίρνουν μαθήματα. Για χάρη του έχω ρίξει και το όριο ηλικίας μου στους άντρες που υπαγορεύει οτι πρέπει να είναι γεννημένοι τη δεκαετία του 80. Ξέρω οτι υπάρχει και μια συμπάθεια μεταξύ μας αλλά όλο κάτι τυχαίνει και δε βρισκόμαστε!

Μετά υπάρχει και ο γιός του κρεωπώλη της γειτονιάς με το κοδικό όνομα The butchers boy... τι χαμόγελα τι τυχαία αγγίγματα άσε άσε...και είναι και ένα νταγλάρι μέχρι απάνω......

αυτά για τώρα....

εχτές σου έστειλα μήνυμα στο facebook.Το σκεφτόμουν εδώ και πολύ καιρό δλδ. Δυστυχώς σαν βλάκας που είμαι μια μέρα με έπιασε το πείσμα μου και έσβησα τον αριθμό σου. Δεν σου έγραψα κάτι.Κάτι απλό στο στυλ "Γεια τι κάνεις;Στέλνω να μάθω αν είσαι καλά;" Πέρασαν 3 χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Και ναι όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται να σου πω την αλήθεια περίμενα μια απάντηση. Κάτι. Τι; Μη μου πεις ότι είσαι ακόμα θυμωμένος; Κι αν είσαι...ποιός είναι ο λόγος; Μπορεί και να αδιαφόρησες. Να το είδες και να σκέφτηκες "Ωχούυυ ποιος ασχολείται με την τρελή;" Και μετά delete. Μπορεί να φοβάσαι μη φας κράξιμο απ την γκόμενα σου αλλά και πάλι απο μια ηλικία και πέρα δε δικαιολογείται... Γενικότερα δε κόστιζε τίποτα. "Γειά σου τι κάνεις;" "Καλά ευχαριστώ". Πράγματα που ακούμε κάθε μέρα απο γνωστούς και αγνώστους, απο την αχώνευτη στη δουλειά ,απο το μανάβη που πάμε κάθε βδομάδα ,απο τη δασκάλα μας ,απο ενα φίλο , απο μια αγάπη. Και είναι το ίδιο πάντα ,δε κοστίζει κάτι. Κάποτε πρίν 3 χρόνια υψώθηκε ένας τοίχος και ακόμα υπάρχει. Κάπου εκεί υπόγεια και σκοτεινά υπάρχει. Ενα χάλασμα είναι τώρα κι όμως εκεί. Ποιός ξέρει. ίσως μια μέρα να με εκπλήξεις ευχάριστα. Η και όχι.

έχουμε πεθάνει στα dailies λέμε... μύρισε λίγο φθινόπωρο σήμερα ε; χμ.... ζεστός γαλλικός και άγιος ο θεός.... α έρχεται και η ξυνή σήμερα....θα γίνουν τα κλασσικά όπως κάθε φορά και μετά θα βάλουν κανα τούρκικο να ξεχαστούμε κι εμείς θα πάμε να κάνουμε τι άλλο;dailies... ναι δεν έχω την τρελή διάθεση... έρχεσαι κι εσύ στο κεφάλι μου...αναρωτιέμαι αν είσαι καλά αν είσαι ευτυχισμένος...στ'αλήθεια θέλω να είσαι... κατά τα άλλα καλά...ακαμψία...

Μ' αυτά και με τ'άλλα έφυγε κι αυτό το καλοκαίρι.Και κάπου εδώ έκλεισα επισήμως ένα χρόνο επαναπατρισμού. Τα συναισθήματα περίεργα.Τελευταία ένα αίσθημα "what am i doing here" με κυριεύει. Από δουλειές δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο οι περιβόητοι πίνακες αναπληρωτών.Περιμένεις καρτερικά 2 3 μήνες 4 5 όσους χρειαστεί και δουλεύεις μέχρι τον Ιούλιο. Μία μικρή ανακούφιση ίσα ίσα να ξεγελαστείς και να νιώσεις άνθρωπος. Και του χρόνου με άλλα παιδιά με άλλο σχολείο φτού κι απ την αρχή. Σου λέω. Ίσα ίσα για να νιώσεις άνθρωπος. Το βλέπεις κι εσύ ρομαντικά το θέμα.Έτσι κι αλλιώς στην εποχή μας δεν μπορείς να βγάλεις φράγκα άρα γιατί να κάνεις κάτι που δεν αγαπάς; Παρόλαυτά το περιθώριο δημιουργίας πολύ πολύ στενό. Στα θέατρα και στους διάφορους χώρους με έκπληξη παρατηρείς τις γνωστές ύαινες και γριάδες τσούλες να τα έχουν πάρει εργολαβία και αναρωτιέσαι πως ακόμα και σε αυτή την δύσκολη εποχή δε ψοφάνε και συνεχίζουν. Θα μου πείς οτι κάτσε ρε φιλενάδα δε μπορεί να φταίνε οι άλλοι για όλα τα κακά της μοίρας σου. Και να σου πώ και κάτι;Εχεις κάποιο δίκιο.Κι εγώ έτσι το έβλεπα μέχρι τώρα.Δε χρειάζεται να κλαίμε τη μοίρα μας όλη μέρα κι όλη νύχτα. Αυτά που μπορούμε να τα κάνουμε θα τα κάνουμε. Να σου πώ την αμαρτία μου κουράστικα. Έχω κι άλλα να σου πώ. Αύριο πάλι